shortest horror story in Punjabi / ਇੱਕ ਡਰਾਵਣੀ ਭੂਤ ਦੀ ਕਹਾਣੀ ( ਕਾਲੀ ਪਰਛਾਈ )
 |
| shortest horror story in Punjabi |
horror story
- ਇੱਕ ਡਰਾਵਣੀ ਭੂਤ ਦੀ ਕਹਾਣੀ ( ਕਾਲੀ ਪਰਛਾਈ )
- ਚਿੜੀ ਅਤੇ ਚਿੜੇ ਦੀ ਕਹਾਣੀ
- ਚੂਹੇ ਦਾ ਵਿਆਹ
- ਚਲਾਕ ਲੂੰਬੜੀ ਦੀ ਕਹਾਣੀ
- ਤਿੰਨ ਮੱਛੀਆਂ ਦੀ ਕਹਾਣੀ
- ਸੱਚੇ ਦੋਸਤ ਚੂਹਾ,ਕਾਂ,ਹਿਰਨ ਅਤੇ ਕੱਛੂ
- ਖਰਗੋਸ਼,ਤਿੱਤਰ ਅਤੇ ਚਲਾਕ ਬਿੱਲੀ ਦੀ ਕਹਾਣੀ
- ਆਲਸੀ ਬ੍ਰਾਹਮਣ ਦੀ ਕਹਾਣੀ
- ਕੰਮਚੋਰ ਗਧਾ ਦੀ ਕਹਾਣੀ
- ਢੋਂਗੀ ਗਿੱਦੜ ਦੀ ਕਹਾਣੀ
- ਚੁਸਤ ਹੰਸ ਦੀ ਕਹਾਣੀ
- ਸ਼ੇਖ ਚਿੱਲੀ ਦੀ ਕਹਾਣੀ-ਤਰਬੂਜ ਚੋਰ
- ਸੱਤ ਮੂਰਖ ਪੁੱਤਰਾਂ ਦੀ ਕਹਾਣੀ
- ਗੱਲ ਕਰਨ ਵਾਲੀ ਗੁਫਾ ਦੀ ਕਹਾਣੀ
- ਪਿਆਸੀ ਕੀੜੀ ਅਤੇ ਕਬੂਤਰ ਦੀ ਕਹਾਣੀ
- ਚਲਾਕ ਖਰਗੋਸ਼ ਅਤੇ ਸ਼ੇਰ ਦੀ ਕਹਾਣੀ
- ਅਪਰਾਧੀ ਬੱਕਰੀ ਦੀ ਕਹਾਣੀ
- ਦੋ ਬਿੱਲੀਆਂ ਅਤੇ ਇੱਕ ਬਾਂਦਰ ਦੀ ਕਹਾਣੀ
- ਦੋ ਸੱਪਾਂ ਦੀ ਕਹਾਣੀ
- ਲਾਲਚੀ ਕੁੱਤਾ ਕਹਾਣੀ
- ਕਾਂ ਅਤੇ ਉੱਲੂ ਦੀ ਕਹਾਣੀ
- ਇੱਕ ਗੁੰਝਲਦਾਰ ਕਹਾਣੀ
- ਡੱਡੂਆਂ ਦਾ ਰਾਜਾ ਗੰਗਾਦੱਤ ਦੀ ਕਹਾਣੀ
ਜੇਠ ਦੀ ਗਰਮ ਦੁਪਹਿਰ ਵਿੱਚ ਮੈਂ ਅਚਾਨਕ ਦਰਵਾਜ਼ਾ ਖੜਕਾਉਣ 'ਤੇ ਘਬਰਾਹਟ ਵਿੱਚ ਬੈਠ ਗਿਆ, ਸੋਚਿਆ ਕਿ ਇਹ ਸਰੀਰ ਚੀਰਨ ਵਾਲੀ ਗਰਮੀ ਵਿੱਚ ਕੌਣ ਹੈ। ਲੂੰ ਭਾਰੀ ਦੁਪਹਿਰ ਵਿੱਚ ਕੌਣ ਹੈ, ਜਿਸਨੇ ਮੇਰੇ ਦਰਵਾਜ਼ੇ ਤੇ ਦਸਤਕ ਦਿੱਤੀ ਹੈ. ਥੋੜ੍ਹਾ ਘਬਰਾ ਕੇ ਮੈਂ ਦਰਵਾਜ਼ੇ ਵੱਲ ਗਿਆ ਅਤੇ ਪੁੱਛਿਆ ?
ਕੌਣ ਹੈ ? ਕੌਣ ਹੈ ? ਪਰ ਉਸ ਪਾਸੇ ਤੋਂ ਕੋਈ ਜਵਾਬ ਨਾ ਮਿਲਦੇ ਹੋਏ, ਮੈਂ ਸਮਝ ਗਿਆ ਕਿ ਗੁਆਂਢੀ ਵਿੱਚ ਸ਼ਰਾਰਤੀ ਬੱਚੇ ਹੋਣਗੇ, ਦਰਵਾਜ਼ੇ ਤੇ ਦਸਤਕ ਦੇ ਰਹੇ ਹੋਣਗੇ।
ਮੈ ਫਿਰ ਚਲਾ ਗਿਆ ਅਤੇ ਕਮਰੇ ਵਿੱਚ ਗਿਆ ਅਤੇ ਆਪਣੇ ਵਿਚਾਰਾਂ ਵਿੱਚ ਗੁੰਮ ਹੋ ਗਿਆ. ਫਿਰ ਅਚਾਨਕ ਦੁਬਾਰਾ ਦਰਵਾਜ਼ੇ ਤੇ ਦਸਤਕ ਹੋਈ,
ਇਸ ਵਾਰ ਮੈਂ ਇਹ ਸੋਚ ਕੇ ਤੇਜ਼ੀ ਨਾਲ ਦਰਵਾਜ਼ੇ ਵੱਲ ਵਧਿਆ ਕਿ ਇਸ ਵਾਰ ਮੈਂ ਸਿਰਫ ਇਨ੍ਹਾਂ ਸ਼ਰਾਰਤੀ ਬੱਚਿਆਂ ਨੂੰ ਹੀ ਫੜਾਂਗਾ. ਅਤੇ ਤੁਰੰਤ ਮੈਂ ਦਰਵਾਜ਼ਾ ਖੋਲ੍ਹਿਆ, ਜਿਵੇਂ ਹੀ ਦਰਵਾਜ਼ਾ ਖੁੱਲਿਆ, ਮੇਰਾ ਹੋਸ਼ ਉਡ ਗਿਆ, ਅਜਿਹਾ ਮਹਿਸੂਸ ਹੋਇਆ ਜਿਵੇਂ ਕਿਸੇ ਨੇ ਮੈਨੂੰ ਕੁਝ ਪਲਾਂ ਲਈ ਮਾਰ ਦਿੱਤਾ ਹੋਵੇ,ਕਿਉਂਕਿ ਜੋ ਮੈਂ ਵੇਖਿਆ ਉਸ ਤੋਂ ਬਾਅਦ ਮੈਂ ਬੇਹੋਸ਼ ਹੋ ਗਿਆ।
ਅਤੇ ਜਦੋਂ ਮੈਂ ਹੋਸ਼ ਵਿੱਚ ਆਇਆ, ਮੈਂ ਸ਼ਰਮਾ ਜੀ ਨੂੰ ਮੇਰੇ ਕੋਲ ਖੜ੍ਹੇ ਵੇਖਿਆ, ਉਨ੍ਹਾਂ ਨੇ ਮੈਨੂੰ ਪਾਣੀ ਦਿੱਤਾ ਅਤੇ ਪੁੱਛਿਆ ਕਿ ਕੀ ਹੋਇਆ?
ਆਲੋਕ ਭਰਾ, ਤੁਸੀਂ ਦਰਵਾਜ਼ੇ 'ਤੇ ਬੇਹੋਸ਼ ਪਏ ਹੋਏ ਸੀ, ਇਹ ਚੰਗਾ ਹੈ ਕਿ ਮੇਰੀ ਨਜ਼ਰ ਤੁਹਾਡੇ' ਤੇ ਪਈ ਨਹੀਂ ਤਾਂ ਅੱਜ ਦੁਪਹਿਰ ਨੂੰ ਇੱਥੇ ਕੋਈ ਘਰ ਨਹੀਂ ਹੈ.
ਬਾਹਰ ਵੀ ਪੈਰ ਨਹੀਂ ਧਰਦਾ। ਕੀ ਤੁਸੀਂ ਅਲੋਕ ਭਰਾ ਨੂੰ ਨਹੀਂ ਜਾਣਦੇ!
ਮੈਂ ਸ਼ਰਮਾ ਜੀ ਨੂੰ ਵੇਖ ਕੇ ਹੈਰਾਨ ਹੋਇਆ, ਅਤੇ ਘੱਟ ਆਵਾਜ਼ ਵਿੱਚ ਕਿਹਾ, ਮੈਨੂੰ ਕੀ ਪਤਾ ਨਹੀਂ, ਅਤੇ ਮੈਨੂੰ ਕਿਵੇਂ ਪਤਾ ਲੱਗੇਗਾ, ਮੈਂ ਸਿਰਫ 5 ਦਿਨ ਪਹਿਲਾਂ ਇਸ ਸ਼ਹਿਰ ਵਿੱਚ ਆਇਆ ਹਾਂ, ਹੁਣੀ -ਹੁਣੀ ਬਦਲੀ ਹੋਈ ਆ ਮੇਰੀ , ਇੱਕ ਸਾਲ ਬਾਅਦ ਮੈਂ ਕਿਤੇ ਹੋਰ ਜਾਵਾਂਗਾ, ਇਸ ਲਈ ਮੈਂ ਇਕੱਲਾ ਰਹਿ ਰਿਹਾ ਹਾਂ. ਸ਼ਰਮਾ ਜੀ ਨੇ ਹਲਕੀ ਜਿਹੀ ਮੁਸਕਰਾਹਟ ਨਾਲ ਕੁਝ ਨਹੀਂ ਕਿਹਾ, ਆਲੋਕ ਭਰਾ, ਮੈਂ ਹੁਣ ਜਾ ਰਿਹਾ ਹਾਂ, ਤੁਸੀਂ ਆਰਾਮ ਕਰੋ ਅਤੇ ਕੁਝ ਵੀ ਹੋ ਜਾਵੇ, ਦੁਪਹਿਰ 12 ਵਜੇ ਤੋਂ ਸ਼ਾਮ 5 ਵਜੇ ਤੱਕ ਦਰਵਾਜ਼ਾ ਨਾ ਖੋਲ੍ਹੋ, ਕੱਲ੍ਹ ਨੂੰ ਮੈਂ ਤੁਹਾਨੂੰ ਘਰ ਮਿਲਾਂਗਾ, ਹੁਣ ਕੰਮ ਹੈ, ਮੈਂ ਹੁਣ ਜਾਂਦਾ ਹਾਂ. ਬਸ ਇਹ ਸਮਝਾਉਣ ਤੋਂ ਬਾਅਦ, ਸ਼ਰਮਾ ਜੀ ਉਸਦੇ ਘਰ ਚਲੇ ਗਏ. ਮੈਂ ਵੀ ਰਾਤ ਦਾ ਖਾਣਾ ਖਾ ਕੇ ਸੌਂ ਗਿਆ, ਸ਼ਰਮਾ ਜੀ ਨਾਲ ਗੱਲ ਕਰਦਿਆਂ ਪਤਾ ਨਹੀਂ ਕਦੋਂ ਰਾਤ ਹੋ ਗਈ।
ਰਾਤ ਨੂੰ ਮੰਜੇ ਤੇ ਲੇਟਣਾ, ਮੈਂ ਆਪਣੇ ਆਪ ਨੂੰ ਸਮਝਾ ਰਿਹਾ ਸੀ ਕਿ ਦੁਪਹਿਰ ਨੂੰ ਵਾਪਰੀ ਘਟਨਾ ਸਿਰਫ ਮੇਰਾ ਭਰਮ ਸੀ, ਪਰ ਮੈਂ ਅਜੇ ਵੀ ਡਰ ਤੋਂ ਘਬਰਾਇਆ ਹੋਇਆ ਸੀ, ਨੀਂਦ ਵੀ ਮੇਰੀਆਂ ਅੱਖਾਂ ਤੋਂ ਗਾਇਬ ਹੋ ਗਈ ਸੀ, ਮੈਂ ਡਰ ਗਿਆ ਸੀ ਜਾਂ ਇਹ ਸੀ ਮੈਂ ਉਲਝਣ ਵਿੱਚ ਆਪਣੇ ਹੀ ਮੰਜੇ ਤੱਕ ਸੀਮਤ ਹੋ ਰਿਹਾ ਸੀ. ਮੈਂ ਸੋਚ ਰਿਹਾ ਸੀ ਕਿ ਦੁਪਹਿਰ ਨੂੰ ਕੀ ਹੋਇਆ ਕਿਸੇ ਨੂੰ ਦੱਸਾਂ, ਜਿਵੇਂ ਹੀ ਮੈਂ ਅੱਖਾਂ ਬੰਦ ਕਰਦਾ ਹਾਂ, ਉਹ ਦ੍ਰਿਸ਼ ਸਾਹਮਣੇ ਆ ਜਾਂਦਾ ਹੈ ਅਤੇ ਮੈਂ ਡਰ ਨਾਲ ਕੰਬਣ ਲੱਗ ਪੈਂਦਾ ਹਾਂ. ਠਹਿਰਦੇ ਸਮੇਂ, ਸ਼ਰਮਾ ਜੀ ਇਸ ਬਾਰੇ ਵੀ ਗੱਲ ਕਰ ਰਹੇ ਸਨ ਕਿ ਸ਼ਰਮਾ ਜੀ ਨੇ ਮੈਨੂੰ ਦੁਪਹਿਰ ਨੂੰ ਦਰਵਾਜ਼ਾ ਨਾ ਖੋਲ੍ਹਣ ਦੀ ਹਦਾਇਤ ਕਿਉਂ ਦਿੱਤੀ, ਇਸ ਸ਼ਹਿਰ ਵਿੱਚ ਇਹ ਕਿਹੋ ਜਿਹਾ ਹੈ, ਇਸ ਸ਼ਹਿਰ ਦੇ ਲੋਕ ਦੁਪਹਿਰ ਨੂੰ ਘਰ ਤੋਂ ਬਾਹਰ ਕਿਉਂ ਨਹੀਂ ਆਉਂਦੇ. ਮੈਂ ਹੁਣੇ ਹੀ ਇਹ ਸੋਚ ਰਿਹਾ ਸੀ ਕਿ ਮੇਰੇ ਸੱਜੇ ਕੰਨ ਵਿੱਚ ਕੁਝ ਫੁਸਫੁਸਾਈ ਹੋਈ, ਮੈਂ ਹੈਰਾਨ ਹੋ ਗਿਆ ਅਤੇ ਫਿਰ ਖੱਬੇ ਕੰਨ ਵਿੱਚ ਉਹੀ ਲਹਿਰ ਮਹਿਸੂਸ ਕੀਤੀ ਅਤੇ ਫਿਰ ਸਾਹਮਣੇ ਵਾਲੀ ਕੰਧ ਵੱਲ ਵੇਖਿਆ, ਮੇਰੇ ਹੋਸ਼ ਉੱਡ ਗਏ. ਜਲਦੀ ਹੀ ਮੇਰਾ ਆਪਣਾ ਪਰਛਾਵਾਂ ਇੱਕ ਭਿਆਨਕ ਕਾਲੇ ਪਰਛਾਵੇਂ ਵਿੱਚ ਬਦਲਣਾ ਸ਼ੁਰੂ ਹੋ ਗਿਆ, ਚਿਹਰਾ ਇੰਨਾ ਡਰਾਉਣਾ ਹੈ ਕਿ ਜੇ ਕਿਸੇ ਆਦਮੀ ਨੇ ਇਸ ਨੂੰ ਦਿਨ ਦੀ ਰੌਸ਼ਨੀ ਵਿੱਚ ਵੇਖਿਆ, ਉਹ ਬੇਹੋਸ਼ ਹੋ ਜਾਵੇਗਾ.
ਇਹ ਇੱਕ ਹਨੇਰੀ ਚੰਦਰਮਾ ਰਹਿਤ ਰਾਤ ਸੀ, ਇਹ ਇੱਕ ਭਿਆਨਕ ਕਾਲਾ ਪਰਛਾਵਾਂ ਸੀ ਅਤੇ ਹੋਰ ਕੁਝ ਨਹੀਂ, ਕੋਈ ਭੂਤ ਨਹੀਂ, ਕੋਈ ਜਿਨੀ ਜਾਦੂਗਰ ਨਹੀਂ ਸੀ
ਇਹ ਵੇਖ ਕੇ, ਦ੍ਰਿਸ਼ ਬਦਲ ਗਿਆ, ਮੇਰਾ ਆਪਣਾ ਪਰਛਾਵਾਂ ਹੁਣ ਮੇਰਾ ਨਹੀਂ ਸੀ, ਉਹ ਮੇਰੇ ਤੋਂ ਵੱਖ ਹੋ ਗਈ ਸੀ ਅਤੇ ਮੈਂ ਇਹ ਸਭ ਵੇਖ ਕੇ ਬੇਹੋਸ਼ ਹੋ ਗਿਆ।
ਸਵੇਰੇ ਮੇਰੀ ਬੇਹੋਸ਼ੀ ਦਰਵਾਜ਼ੇ ਦੀ ਦਸਤਕ ਨਾਲ ਟੁੱਟ ਗਈ ਅਤੇ ਮੈਂ ਘਬਰਾਹਟ ਵਿੱਚ ਜਾਗਿਆ ਸਭ ਤੋਂ ਪਹਿਲਾਂ ਮੇਰੀਆਂ ਅੱਖਾਂ ਮੇਰੇ ਪਰਛਾਵੇਂ ਵੱਲ ਗਈਆਂ, ਮੇਰੇ ਦਿਲ ਦਾ ਸ਼ਾਂਤ ਪਰਛਾਵਾਂ ਮੇਰੇ ਨਾਲ ਹੈ, ਮੈਂ ਰਾਤ ਨੂੰ ਭੁੱਲਣ ਦੀ ਕੋਸ਼ਿਸ਼ ਕਰ ਰਿਹਾ ਸੀ ਇੱਕ ਭਿਆਨਕ ਸੁਪਨਾ, ਪਰ ਉਹ ਦ੍ਰਿਸ਼ ਇੰਨਾ ਭਿਆਨਕ ਸੀ ਕਿ ਉਸਨੂੰ ਸਾਰੀ ਉਮਰ ਭੁੱਲਣਾ ਅਸੰਭਵ ਸੀ. ਖੈਰ ਮੈਂ ਦਰਵਾਜ਼ੇ ਵੱਲ ਚਲਾ ਗਿਆ, ਜਿਵੇਂ ਹੀ ਦਰਵਾਜ਼ਾ ਖੁੱਲ੍ਹਣ ਵਾਲਾ ਸੀ, ਸ਼ਰਮਾ ਜੀ ਦੇ ਸ਼ਬਦ ਮੇਰੇ ਦਿਮਾਗ ਵਿੱਚ ਘੁੰਮਣ ਲੱਗੇ ਅਤੇ ਮੈਂ ਘੜੀ ਵੱਲ ਵੇਖਿਆ, ਮੈਂ ਸਮਾਂ ਵੇਖਿਆ ਅਤੇ ਸੁੱਖ ਦਾ ਸਾਹ ਲਿਆ, ਇਹ 10 ਵਿੱਚ ਸੀ ਸਵੇਰ. ਅਤੇ ਫਿਰ ਬਾਹਰੋਂ ਆਵਾਜ਼ ਆਈ, ਆਲੋਕ ਭਰਾ, ਦਰਵਾਜ਼ਾ ਖੋਲ੍ਹੋ, ਮੈਂ ਤੁਹਾਡਾ ਗੁਆਂਢੀ ਸ਼ਰਮਾ ਜੀ ਹਾਂ. ਫਿਰ ਮੈਂ ਵੀ ਬਿਨਾਂ ਦੇਰੀ ਕੀਤੇ ਤੁਰੰਤ ਦਰਵਾਜ਼ਾ ਖੋਲ੍ਹ ਦਿੱਤਾ।
ਸ਼ਰਮਾ ਜੀ ਨੇ ਪੁੱਛਿਆ ਕੀ ਸਭ ਕੁਝ ਠੀਕ ਹੈ, ਸਵੇਰ ਦੇ 10 ਵੱਜੇ ਹਨ, ਹੁਣ ਤੱਕ ਤੁਹਾਡੇ ਅਖ਼ਬਾਰ ਅਤੇ ਦੁੱਧ ਗੇਟ 'ਤੇ ਹਨ, ਸਿਹਤ ਠੀਕ ਹੈ. ਮੈਂ ਥੋੜ੍ਹਾ ਜਿਹਾ ਮੁਸਕਰਾਇਆ ਅਤੇ ਕਿਹਾ ਕਿ ਸਭ ਕੁਝ ਠੀਕ ਹੈ, ਮੈਂ ਦੇਰ ਰਾਤ ਤੱਕ ਜਾਗਦਾ ਸੀ, ਇਸ ਲਈ ਮੈਂ ਦੇਰ ਨਾਲ ਜਾਗਿਆ. ਮੈਂ ਸ਼ਰਮਾ ਜੀ ਨੂੰ ਕੱਲ੍ਹ ਦੀ ਘਟਨਾ ਦੱਸਣਾ ਚਾਹੁੰਦਾ ਸੀ, ਪਰ ਮੈਂ ਇਹ ਸੋਚ ਕੇ ਕੁਝ ਕਹਿਣ ਤੋਂ ਅਸਮਰੱਥ ਸੀ ਕਿ ਮੈਂ ਮੇਰੇ ਤੇ ਵਿਸ਼ਵਾਸ ਕਰਾਂਗਾ. ਸ਼ਰਮਾ ਜੀ ਕੁਝ ਦੇਰ ਮੇਰੇ ਨਾਲ ਬੈਠੇ ਰਹੇ, ਫਿਰ ਅਸੀਂ ਗੱਲਬਾਤ ਸ਼ੁਰੂ ਕੀਤੀ ਡੇਢ ਘੰਟਾ ਕਿਵੇਂ ਬੀਤ ਗਿਆ, ਮੈਨੂੰ ਨਹੀਂ ਪਤਾ ਸੀ, ਸ਼ਰਮਾ ਜੀ ਬਾਰੇ ਮੇਰੇ ਦਿਮਾਗ ਵਿੱਚ ਇੱਕ ਚੀਜ਼ ਚੱਲ ਰਹੀ ਸੀ, ਜਿਸਨੂੰ ਉਸਨੇ ਕੱਲ੍ਹ ਦੱਸਿਆ ਸੀ ਕਿ ਦਰਵਾਜ਼ਾ ਹੈ ਦੁਪਹਿਰ ਨੂੰ ਨਾ ਖੋਲ੍ਹਣਾ, ਮੈਂ ਪੁੱਛ ਰਿਹਾ ਹਾਂ, ਉਦੋਂ ਹੀ ਸ਼ਰਮਾ ਜੀ ਨੇ ਕਿਹਾ, ਆਲੋਕ ਭਾਈ ਚਾਹ ਨਹੀਂ ਪੀਓਗੇ, ਮੈਂ ਕਿਹਾ ਕਿ ਹੁਣ ਕਿਉਂ ਨਾ ਲਓ, ਸ਼ਰਮਾ ਜੀ, ਇਹ ਕਹਿ ਕੇ ਮੈਂ ਰਸੋਈ ਵਿੱਚ ਚਲਾ ਗਿਆ। ਸ਼ਰਮਾ ਜੀ ਉੱਥੇ ਬੈਠੇ ਮੇਰੇ ਨਾਲ ਗੱਲਾਂ ਕਰਦੇ ਰਹੇ। ਤੁਸੀਂ ਗੱਲਬਾਤ ਵਿੱਚ ਪੁੱਛਣਾ ਸ਼ੁਰੂ ਕੀਤਾ, ਕੀ ਤੁਹਾਡਾ ਵਿਆਹ ਹੋ ਗਿਆ ਹੈ? ਮੈਂ ਜਵਾਬ ਦਿੱਤਾ ਕਿ 3 ਸਾਲ ਹੋ ਗਏ ਹਨ, ਵਿਆਹ ਲਈ ਇੱਕ ਧੀ ਵੀ ਹੈ, ਸ਼ਰਮਾ ਜੀ ਨੇ ਕਿਹਾ ਫਿਰ ਇਹ ਕਿੱਥੇ ਹੈ, ਤੁਸੀਂ ਇਸਨੂੰ ਨਾਲ ਕਿਉਂ ਨਹੀਂ ਲਿਆਏ ?
ਮੈਂ ਦੱਸਿਆ ਕਿ ਮੈਂ ਥੋੜੇ ਸਮੇਂ ਲਈ ਆਇਆ ਹਾਂ, ਤੇਜ਼ੀ ਨਾਲ ਬਦਲੀ ਕਰਨ ਤੋਂ ਬਾਅਦ ਮੈਂ ਇਸ ਸ਼ਹਿਰ ਵਾਪਸ ਜਾਵਾਂਗਾ, ਇਸ ਲਈ ਮੈਂ ਇਕੱਲਾ ਆਇਆ. ਸ਼ਰਮਾ ਜੀ ਨੇ ਪੁੱਛਿਆ ਕੀ ਤੁਸੀਂ ਦਫਤਰ ਨਹੀਂ ਜਾਂਦੇ? ਦਫਤਰ ਦਾ ਸਮਾਂ ਕੀ ਹੈ? ਮੈਂ ਜਵਾਬ ਦਿੱਤਾ ਕਿ 10 ਵਜੇ, ਮੈਂ ਕੱਲ ਤੋਂ ਜੁਆਇਨ ਕਰਨਾ ਹੈ ਅਤੇ ਮੈਂ ਚਾਹ ਅਤੇ ਨਮਕੀਨ ਦੀ ਟ੍ਰੇ ਲੈ ਕੇ ਰਸੋਈ ਤੋਂ ਬਾਹਰ ਆਇਆ ਅਤੇ ਸ਼ਰਮਾ ਜੀ ਨੂੰ ਚਾਹ ਦਾ ਕੱਪ ਦਿੱਤਾ, ਸ਼ਰਮਾ ਜੀ ਨੇ ਚਾਹ ਦੀ ਚੁਸਕੀ ਲਈ ਅਤੇ ਕਿਹਾ ਕਿ ਤੁਸੀਂ ਆਪਣੀ ਭਰਜਾਈ ਨੂੰ ਲੈਕੇ ਆਉਣਾ ਚਾਹੀਦਾ ਹੈ ਆਓ, ਮੈਂ ਕਿਹਾ ਕਿ ਕੀ ਹੋਇਆ, ਚਾਹ ਠੀਕ ਨਹੀਂ ਬਣੀ? ਸ਼ਰਮਾ ਜੀ ਨੇ ਕਿਹਾ ਓਹ ਨਹੀਂ, ਇਹ ਗੱਲ ਨਹੀਂ ਹੈ, ਚਾਹ ਬਹੁਤ ਵਧੀਆ ਬਣਾਈ ਹੈ, ਪਰ ਇਸ ਸ਼ਹਿਰ ਵਿੱਚ ਕੋਈ ਵੀ ਆਦਮੀ ਇਕੱਲਾ ਨਹੀਂ ਰਹਿੰਦਾ, ਮੈਂ ਤੁਰੰਤ ਪੁੱਛਿਆ ਕਿ ਕਿਉਂ? ਉਸਨੇ ਕਿਹਾ ਕਿ ਮਾਮਲਾ ਅਜਿਹਾ ਹੈ, ਜਿਵੇਂ ਹੀ ਉਸਨੇ ਇਹ ਕਿਹਾ, ਘੜੀ ਦੁਪਹਿਰ 12 ਵਜੇ ਵੱਜਣੀ ਸ਼ੁਰੂ ਹੋਈ, ਸ਼ਰਮਾ ਜੀ ਨੇ ਘੜੀ ਵੱਲ ਵੇਖਿਆ ਅਤੇ ਕਿਹਾ ਕਿ 12 ਵਜੇ ਹਨ, ਮੈਂ ਬਾਅਦ ਵਿੱਚ ਦੱਸਾਂਗਾ, ਅਤੇ ਜਲਦੀ ਨਾਲ ਉੱਠ ਜਾਉ. ਦਰਵਾਜ਼ੇ ਵੱਲ ਤੁਰ ਪਿਆ।
ਜਿਵੇਂ ਹੀ ਮੈਂ ਦਰਵਾਜ਼ਾ ਬੰਦ ਕਰਨ ਲਈ ਉੱਠਣ ਦੀ ਕੋਸ਼ਿਸ਼ ਕੀਤੀ, ਮੈਂ ਉੱਠ ਨਹੀਂ ਸਕਿਆ, ਜਿਵੇਂ ਕਿ ਕਿਸੇ ਨੇ ਮੈਨੂੰ ਫੜ ਲਿਆ ਹੋਵੇ, ਫਿਰ ਮੇਰੀ ਨਿਗਾਹ ਮੇਰੇ ਆਪਣੇ ਪਰਛਾਵੇਂ ਤੇ ਪਈ, ਅਤੇ ਮੈਂ ਵੇਖਿਆ ਕਿ ਮੇਰਾ ਪਰਛਾਵਾਂ ਉਸੇ ਭਿਆਨਕ ਕਾਲੇ ਪਰਛਾਵੇਂ ਨਾਲ ਫੜਿਆ ਹੋਇਆ ਸੀ ਮੇਰੇ ਹੱਥ ਇਹ ਇਸ ਲਈ ਹੋਇਆ ਹੈ ਜਿਸਦੇ ਕਾਰਨ ਮੈਂ ਹਿਲਣ ਦੇ ਯੋਗ ਨਹੀਂ ਹਾਂ, ਅਤੇ ਉਹ ਕਾਲਾ ਪਰਛਾਵਾਂ ਮੇਰੇ ਪਰਛਾਵੇਂ ਤੇ ਹਾਵੀ ਹੋ ਰਿਹਾ ਹੈ ਅਤੇ ਇਸਨੂੰ ਆਪਣੇ ਆਪ ਵਿੱਚ ਉੱਠ ਰਿਹਾ ਹੈ. ਮੈਂ ਡਰ ਨਾਲ ਆਪਣੀਆਂ ਅੱਖਾਂ ਬੰਦ ਕਰ ਲਈਆਂ ਅਤੇ ਹਨੂੰਮਾਨ ਚਾਲੀਸਾ ਦਾ ਪਾਠ ਕਰਨਾ ਸ਼ੁਰੂ ਕਰ ਦਿੱਤਾ. ਜਦੋਂ ਮੈਂ ਕੁਝ ਸਮੇਂ ਬਾਅਦ ਆਪਣੀਆਂ ਅੱਖਾਂ ਖੋਲ੍ਹੀਆਂ, ਮੇਰਾ ਪਰਛਾਵਾਂ ਕਾਲੇ ਪਰਛਾਵੇਂ ਦੀ ਕੈਦ ਤੋਂ ਮੁਕਤ ਸੀ, ਮੈਂ ਤੁਰੰਤ ਉੱਠਿਆ ਅਤੇ ਦਰਵਾਜ਼ਾ ਬੰਦ ਕਰ ਦਿੱਤਾ ਅਤੇ ਰਾਹਤ ਦੀ ਸਾਹ ਲਈ।
ਹੁਣ ਮੈਂ ਸੋਚਿਆ ਕਿ ਇਹ ਕੀ ਹੈ, ਰਾਜ਼ ਕੀ ਹੈ ਅਤੇ ਕੀ ਸ਼ਰਮਾ ਜੀ ਦੇ ਸ਼ਬਦਾਂ ਨਾਲ ਕੋਈ ਸੰਬੰਧ ਹੈ ਜਾਂ ਨਹੀਂ. ਇਹ ਸੋਚਦੇ ਹੋਏ, ਮੈਂ ਸ਼ਰਮਾ ਜੀ ਦੇ ਨੰਬਰ 'ਤੇ ਫ਼ੋਨ ਕੀਤਾ ਜੋ ਉਨ੍ਹਾਂ ਨੇ ਮੈਨੂੰ ਦਿੱਤਾ ਸੀ ਜਦੋਂ ਉਹ ਪਹਿਲੀ ਵਾਰ ਇੱਥੇ ਆਏ ਸਨ ਅਤੇ ਉਨ੍ਹਾਂ ਦਾ ਨੰਬਰ ਦਿੰਦੇ ਹੋਏ ਉਨ੍ਹਾਂ ਨੇ ਕਿਹਾ ਕਿ ਜੇ ਕੋਈ ਕੰਮ ਹੈ ਤਾਂ ਇਸ ਨੰਬਰ' ਤੇ ਫ਼ੋਨ ਕਰੋ, ਮੈਂ ਫ਼ੋਨ ਕੀਤਾ ਪਰ ਨਹੀਂ ਕੀਤਾ ' ਟੀ ਕਾਲ, ਮੈਂ ਕਈ ਵਾਰ ਕੋਸ਼ਿਸ਼ ਕੀਤੀ ਪਰ ਹਰ ਵਾਰ ਇਹੀ ਜਵਾਬ ਮਿਲਿਆ ਕਿ ਜਿਸ ਨੰਬਰ ਤੇ ਤੁਸੀਂ ਸੰਪਰਕ ਕਰਨਾ ਚਾਹੁੰਦੇ ਹੋ ਉਹ ਨੈਟਵਰਕ ਕਵਰੇਜ ਖੇਤਰ ਤੋਂ ਬਾਹਰ ਹੈ, ਅੰਤ ਵਿੱਚ ਮੈਂ ਸੋਚਿਆ ਕਿ ਬਾਅਦ ਵਿੱਚ ਗੱਲ ਕਰੀਏ ਅਤੇ ਆਪਣੇ ਕਮਰੇ ਵਿੱਚ ਜਾ ਕੇ ਸੌਂ ਗਏ।
ਸ਼ਾਮ ਨੂੰ ਦੁਬਾਰਾ ਦਰਵਾਜ਼ੇ ਤੇ ਦਸਤਕ ਹੁੰਦੀ ਹੈ, ਕਿਉਂਕਿ ਸ਼ਾਮ ਦੇ 6 ਵੱਜ ਚੁੱਕੇ ਸਨ, ਇਸ ਲਈ ਮੈਂ ਦਰਵਾਜ਼ਾ ਖੋਲ੍ਹਣ ਲਈ ਬੇਝਿਜਕ ਮਹਿਸੂਸ ਕੀਤਾ ਅਤੇ ਸ਼ਰਮਾ ਜੀ ਨੂੰ ਸਾਹਮਣੇ ਪਾ ਕੇ ਖੁਸ਼ ਹੋਇਆ ਅਤੇ ਸੋਚਿਆ ਕਿ ਅੱਜ ਮੈਂ ਜਾਣ ਨਹੀਂ ਦੇਵਾਂਗਾ, ਮੈਂ ਸਾਰੇ ਭੇਦ ਜਾਣਦਾ ਰਹਾਂਗਾ. ਸ਼ਰਮਾ ਜੀ ਅੰਦਰ ਆਏ ਅਤੇ ਅਸੀਂ ਦੋਵੇਂ ਸੋਫੇ ਤੇ ਬੈਠ ਗਏ ਅਤੇ ਗੱਲਾਂ ਕਰਨ ਲੱਗ ਪਏ। ਮੈਂ ਸ਼ਰਮਾ ਜੀ ਨੂੰ ਪੁੱਛਿਆ ਕਿ ਤੁਹਾਡਾ ਨੰਬਰ ਬਹੁਤ ਡਾਇਲ ਕੀਤਾ ਗਿਆ ਸੀ ਪਰ ਉਸਨੇ ਇਹ ਨਹੀਂ ਸੋਚਿਆ ਕਿ ਉਸਨੇ ਕਿਹਾ ਕਿ ਇੱਥੇ ਬਹੁਤ ਸਾਰੀ ਨੈਟਵਰਕ ਸਮੱਸਿਆ ਹੈ ਇਸ ਲਈ ਇਹ ਅਕਸਰ ਹੁੰਦਾ ਹੈ. ਫਿਰ ਮੈਂ ਕਿਹਾ, ਖੈਰ ਛੱਡੋ, ਮੈਨੂੰ ਉਹ ਸਲਾਹ ਦੱਸੋ ਜੋ ਤੁਸੀਂ ਮੈਨੂੰ 2 ਦਿਨਾਂ ਤੋਂ ਦੇ ਰਹੇ ਹੋ ਜੋ ਦੁਪਹਿਰ ਵੇਲੇ ਦਰਵਾਜ਼ਾ ਨਾ ਖੋਲ੍ਹੋ, ਇਕੱਲੇ ਨਾ ਹੋਵੋ, ਇਸ ਸਭ ਦੇ ਪਿੱਛੇ ਕੀ ਰਾਜ਼ ਹੈ!
ਸ਼ਰਮਾ ਜੀ ਨੇ ਕਿਹਾ, ਸੁਣੋ, ਇਹ ਸ਼ਹਿਰ ਸਰਾਪਿਆ ਹੋਇਆ ਹੈ, ਕੋਈ ਵੀ ਇੱਥੇ ਰਹਿਣਾ ਨਹੀਂ ਚਾਹੁੰਦਾ ਕਿਉਂਕਿ ਇਸ ਸ਼ਹਿਰ ਉੱਤੇ ਇੱਕ ਭਿਆਨਕ ਕਾਲਾ ਪਰਛਾਵਾਂ ਹੈ, ਇਸ ਕਾਰਨ ਕੋਈ ਵੀ ਸ਼ਹਿਰ ਨੂੰ ਨਹੀਂ ਛੱਡ ਸਕਦਾ. ਸ਼ਹਿਰ ਛੱਡਣ ਵਾਲੇ ਨੂੰ ਆਪਣਾ ਸਰੀਰ ਛੱਡਣਾ ਪਏਗਾ, ਅਜਿਹਾ ਸਰਾਪ. ਮੈਂ ਪੁੱਛਿਆ ਕਿ ਇਹ ਕਾਲਾ ਪਰਛਾਵਾਂ ਕੀ ਹੈ ਅਤੇ ਇਹ ਸਰਾਪ ਕਿਉਂ ਹੈ? ਸ਼ਰਮਾ ਜੀ ਨੇ ਕਿਹਾ ਕਿ ਕਈ ਸਾਲ ਪਹਿਲਾਂ ਸ਼ਹਿਰ ਬਹੁਤ ਸੁੰਦਰ ਸੀ, ਇਸ ਉੱਤੇ ਕੋਈ ਸਰਾਪ ਨਹੀਂ ਸੀ, ਪਰ ਕੁਝ ਅਜਿਹਾ ਹੋਇਆ ਕਿ ਸ਼ਹਿਰ ਸਰਾਪਿਆ ਗਿਆ.
ਮੈਂ ਪੁੱਛਿਆ ਕੀ ਹੋਇਆ! ਮੈਨੂੰ ਖੁਲ੍ਹ ਕੇ ਦੱਸੋ ਕਿ ਰਾਜ਼ ਕੀ ਹੈ ?
ਸ਼ਰਮਾ ਜੀ ਨੇ ਕਿਹਾ - ਸ਼ਹਿਰ ਵਿੱਚ ਇੱਕ ਵਿਧਵਾ ਔਰਤ ਸੀ, ਉਹ ਲੋਕਾਂ ਦੇ ਘਰਾਂ ਵਿੱਚ ਕੰਮ ਕਰਦੀ ਸੀ, ਉਸ ਉੱਤੇ ਕਈ ਵਾਰ ਘਰਾਂ ਵਿੱਚ ਚੋਰੀ ਕਰਨ ਦਾ ਇਲਜ਼ਾਮ ਲਗਾਇਆ ਗਿਆ ਪਰ ਕੁਝ ਵੀ ਸਾਬਤ ਨਹੀਂ ਹੋ ਸਕਿਆ, ਫਿਰ ਉਸ ਉੱਤੇ ਇਲਜ਼ਾਮ ਲਗਾਇਆ ਗਿਆ ਕਿ ਇਹ ਪੁਰਸ਼ ਉਸ ਨੂੰ ਤੰਤਰ ਮੰਤਰ ਵੀ ਕਰਦੇ ਹਨ। ਉਸਨੂੰ ਕਾਬੂ ਕਰੋ, ਇਹ ਇੱਕ ਡੈਣ ਹੈ, ਸ਼ਹਿਰ ਦੇ ਲੋਕਾਂ ਨੇ ਬਾਹਰੋਂ ਇੱਕ ਵੱਡਾ ਤਾਂਤਰਿਕ ਬੁਲਾਇਆ, ਉਸਨੇ ਉਸ ਔਰਤ ਦੇ ਪਰਛਾਵੇਂ ਨੂੰ ਸ਼ੀਸ਼ੇ ਵਿੱਚ ਕੈਦ ਕਰ ਦਿੱਤਾ, ਕਿਹਾ ਜਾਂਦਾ ਹੈ ਕਿ ਅਜਿਹਾ ਕਰਨ ਨਾਲ ਉਸਦੀ ਸ਼ਕਤੀ ਘੱਟ ਗਈ ਅਤੇ ਫਿਰ ਔਰਤ ਨੂੰ ਚੁਰਾਹੇ ਤੇ ਬੰਨ੍ਹ ਦਿੱਤਾ ਅਤੇ ਉਸ ਨੂੰ ਇੱਕ ਡੈਣ ਦੇ ਰੂਪ ਵਿੱਚ ਸਾੜ ਦਿੱਤਾ।
ਮਰਦੇ ਸਮੇਂ ਉਸਨੇ ਸ਼ਹਿਰ ਨੂੰ ਸਰਾਪ ਦਿੱਤਾ ਕਿ ਮੇਰਾ ਕਾਲਾ ਪਰਛਾਵਾਂ ਹਮੇਸ਼ਾਂ ਇਸ ਸ਼ਹਿਰ ਉੱਤੇ ਘੁੰਮਦਾ ਰਹੇਗਾ ਅਤੇ ਜੋ ਵੀ ਇਕੱਲਾ ਹੋਵੇਗਾ ਉਹ ਮੇਰਾ ਸ਼ਿਕਾਰ ਹੋਵੇਗਾ, ਇਹ ਸਾਰੀ ਘਟਨਾ ਭਾਈਚਾਰੇ ਦੀ ਦੁਪਹਿਰ ਨੂੰ ਵਾਪਰੀ, ਇਸ ਲਈ ਇਹ ਸਮਾਂ ਸਭ ਤੋਂ ਖਤਰਨਾਕ ਮੰਨਿਆ ਜਾਂਦਾ ਹੈ, ਸ਼ੀਸ਼ੇ ਦੇ ਸ਼ਹਿਰ ਤੋਂ ਹੁੰਦੇ ਹੋਏ. ਬਾਹਰ ਕੱਢਿਆ ਉਹ ਡਿੱਗ ਪਿਆ ਅਤੇ ਟੁੱਟ ਗਿਆ, ਜਿਸ ਕਾਰਨ ਉਸਦਾ ਕਾਲਾ ਪਰਛਾਵਾਂ ਮੁਕਤ ਹੋ ਗਿਆ. ਇਹ ਕਾਲਾ ਪਰਛਾਵਾਂ ਜੇਠਾ ਦੀ ਦੁਪਹਿਰ ਨੂੰ ਮੁੱਖ ਗੇਟ ਤੋਂ ਪ੍ਰਵੇਸ਼ ਕਰਦਾ ਹੈ ਅਤੇ ਨਵੇਂ ਚੰਨ ਦੀ ਰਾਤ ਨੂੰ ਮਨੁੱਖ ਦੇ ਪਰਛਾਵੇਂ ਨੂੰ ਕੱਢਣਾ ਸ਼ੁਰੂ ਕਰ ਦਿੰਦਾ ਹੈ ਅਤੇ ਹਰ ਰੋਜ਼ ਮਨੁੱਖ ਦੇ ਪਰਛਾਵੇਂ ਦਾ ਵਿਸਤਾਰ ਘਟਣਾ ਸ਼ੁਰੂ ਹੋ ਜਾਂਦਾ ਹੈ ਅਤੇ ਚੌਦਵੇਂ ਦਿਨ ਪੂਰੇ ਦਾ ਪਰਛਾਵਾਂ ਮਨੁੱਖ ਹਮੇਸ਼ਾ ਲਈ ਅਲੋਪ ਹੋ ਜਾਂਦਾ ਹੈ ਅਤੇ ਪੰਦਰਵੇਂ ਦਿਨ ਯਾਨੀ ਪੂਰਨਮਾਸ਼ੀ ਦੀ ਰਾਤ ਨੂੰ ਉਸਦੀ ਮੌਤ ਨਿਸ਼ਚਿਤ ਹੈ. ਜਦੋਂ ਇਹ 101 ਪਰਛਾਵਿਆਂ ਤੇ ਕਬਜ਼ਾ ਕਰ ਲਵੇਗੀ, ਤਦ ਉਨ੍ਹਾਂ ਦੀਆਂ ਰੂਹਾਂ ਵੀ ਇਸ ਵਿੱਚ ਦਾਖਲ ਹੋ ਜਾਣਗੀਆਂ ਅਤੇ ਫਿਰ ਇਹ ਬਹੁਤ ਸ਼ਕਤੀਸ਼ਾਲੀ ਹੋ ਜਾਏਗੀ, ਕਿਹਾ ਜਾਂਦਾ ਹੈ ਕਿ ਫਿਰ ਉਹ ਡੈਣ ਦੁਬਾਰਾ ਜ਼ਿੰਦਾ ਹੋ ਜਾਏਗੀ।
ਮੈਂ ਇਸ ਕਾਲੇ ਪਰਛਾਵੇਂ ਤੋਂ ਬਚਣ ਲਈ ਕਿਹਾ, ਇਸ ਨੂੰ ਖਤਮ ਕਰਨ ਦਾ ਕੋਈ ਤਰੀਕਾ ਨਹੀਂ ਹੈ, ਸ਼ਰਮਾ ਜੀ ਨੇ ਕਿਹਾ ਕਿ ਇਸ ਦਾ ਇੱਕ ਹੱਲ ਹੈ, ਸੁਰੱਖਿਆ ਲਈ ਸਰ੍ਹੋਂ ਦੇ ਬੀਜ ਆਪਣੇ ਕੋਲ ਰੱਖੋ, ਇਹ ਕਾਲਾ ਪਰਛਾਵਾਂ ਇਸਦੀ ਬਦਬੂ ਬਰਦਾਸ਼ਤ ਨਹੀਂ ਕਰ ਸਕਦਾ ਕਿਉਂਕਿ ਤਾਂਤਰਿਕ ਨੇ ਇਸਨੂੰ ਸ਼ੀਸ਼ੇ ਵਿੱਚ ਕੈਦ ਕਰ ਲਿਆ ਹੈ। ਸ਼ੀਸ਼ਾ ਸਿਰਫ ਸਰ੍ਹੋਂ ਦੇ ਬੀਜਾਂ ਨਾਲ ਬੰਦ ਹੋਇਆ ਸੀ. ਅਤੇ ਜੇ ਪੂਰਨਮਾਸ਼ੀ ਦਾ ਚਾਨਣ ਇਸ ਪਰਛਾਵੇਂ ਤੇ ਪੈਂਦਾ ਹੈ, ਤਾਂ ਇਹ ਕਾਲਾ ਪਰਛਾਵਾਂ ਭਸਮ ਹੋ ਜਾਵੇਗਾ, ਅਤੇ ਜੇ ਮੌਤ ਆਉਂਦੀ ਹੈ, ਤਾਂ ਜੀਵਨ ਪ੍ਰਾਪਤ ਕਰਨ ਦਾ ਇੱਕ ਹੋਰ ਤਰੀਕਾ ਹੈ, ਮੈਂ ਕੀ ਪੁੱਛਿਆ, ਸ਼ਰਮਾ ਜੀ ਨੇ ਕਿਹਾ ਜੇ ਤੁਸੀਂ ਮਰਦੇ ਹੋ ਤਾਂ ਮੌਤ ਤੁਹਾਡੇ ਤੋਂ ਬਾਅਦ ਇਸ ਸ਼ਹਿਰ ਦੇ ਸਾਰੇ ਭੇਦ ਅਤੇ ਕਾਲੇ ਪਰਛਾਵੇਂ ਦੀ ਕਹਾਣੀ ਦੱਸੋ, ਬਿਨਾਂ ਕੁਝ ਲੁਕਾਏ, ਕਿਸੇ ਨੂੰ ਦੱਸੋ ਜਿਸਦੇ ਕੋਲ ਪਰਛਾਵੇਂ ਦਾ ਪਰਛਾਵਾਂ ਹੈ, ਉਹ ਵੀ ਨਵੇਂ ਚੰਦਰਮਾ ਦੇ ਦੂਜੇ ਦਿਨ, ਫਿਰ ਤੁਹਾਨੂੰ ਜੀਵਨ ਅਤੇ ਤੁਹਾਡਾ ਪਰਛਾਵਾਂ ਵਾਪਸ ਮਿਲੇਗਾ .ਮੈਂ ਇਹ ਸੁਣਿਆ ਹੈ, ਸ਼ਰਮਾ ਜੀ ਨੇ ਇਹ ਕਹਿ ਕੇ ਕਿਹਾ, ਹੁਣ ਮੈਂ ਜਾਵਾਂਗਾ. ਅਤੇ ਉਹ ਉੱਠਿਆ ਅਤੇ ਚਲਾ ਗਿਆ, ਮੈਂ ਵੀ ਦਰਵਾਜ਼ਾ ਲਗਾ ਦਿੱਤਾ ਅਤੇ ਤੁਰੰਤ ਰਸੋਈ ਵਿੱਚੋਂ ਮੁੱਠੀ ਭਰ ਸਰ੍ਹੋਂ ਦੇ ਬੀਜ ਨਾਲ ਲੇਟ ਗਿਆ ਅਤੇ ਹੁਣ ਸਭ ਕੁਝ ਸਾਫ ਸੀ, ਉਸ ਨਵੇਂ ਚੰਨ ਦੀ ਦੁਪਹਿਰ ਨੂੰ, ਦਰਵਾਜ਼ੇ ਤੇ ਉਹੀ ਕਾਲਾ ਪਰਛਾਵਾਂ ਵੇਖਿਆ ਗਿਆ, ਇਹ ਸੋਚ ਕੇ ਮੇਰੀਆਂ ਅੱਖਾਂ ਪਰਛਾਵੇਂ ਵੱਲ ਗਈਆਂ ਅਤੇ ਮੈਂ ਕੀ ਵੇਖਦਾ ਹਾਂ, ਮੇਰੇ ਪਰਛਾਵੇਂ ਦਾ ਮਾਪ ਅੱਧਾ ਰਹਿ ਗਿਆ ਹੈ, ਮੈਂ ਘਬਰਾ ਗਿਆ ਸੀ, ਅੱਜ ਕੀ ਹੋਵੇਗਾ ਅੱਜ ਦੂਜਾ ਦਿਨ ਹੈ, ਉਸਨੇ ਅੱਜ ਸਾਰੀ ਕਹਾਣੀ ਕਿਉਂ ਦੱਸੀ, ਉਹ ਅੱਜ ਕਿਉਂ ਆਇਆ? , ਉਸਨੇ ਪਹਿਲੇ ਦਿਨ ਸਭ ਕੁਝ ਕਿਉਂ ਨਹੀਂ ਦੱਸਿਆ? ਇਹ ਸੋਚਦੇ ਹੋਏ, ਮੈਨੂੰ ਯਾਦ ਆਇਆ ਕਿ ਮੈਂ ਅੱਜ ਤੱਕ ਸ਼ਰਮਾ ਜੀ ਦਾ ਪਰਛਾਵਾਂ ਵੀ ਨਹੀਂ ਵੇਖਿਆ ਸੀ, ਹੁਣ ਮੇਰਾ ਡਰ ਸੱਤਵੀਂ ਆਸ 'ਤੇ ਸੀ. ਡਰਦੇ ਹੋਏ, ਮੈਂ ਹਨੂੰਮਾਨ ਚਾਲੀਸਾ ਬਾਰੇ ਸੋਚਿਆ ਅਤੇ ਪਤਾ ਨਹੀਂ ਕਦੋਂ ਮੇਰੀਆਂ ਅੱਖਾਂ ਲੱਗ ਗਈਆਂ।
ਚੌਦ੍ਹਵਾਂ ਦਿਨ ਵੀ ਅਜਿਹੇ ਡਰ ਦੇ ਪਰਛਾਵੇਂ ਹੇਠ ਆ ਗਿਆ, ਮੈਂ ਹਰ ਰੋਜ਼ ਆਪਣੇ ਪਰਛਾਵੇਂ ਦਾ ਮਾਪ ਘਟਦਾ ਵੇਖ ਰਿਹਾ ਸੀ. ਉਸ ਦਿਨ ਤੋਂ ਬਾਅਦ ਸ਼ਰਮਾ ਜੀ ਦੁਬਾਰਾ ਨਜ਼ਰ ਨਹੀਂ ਆਏ, ਉਨ੍ਹਾਂ ਦੇ ਪਰਛਾਵੇਂ ਵੱਲ ਵੇਖਿਆ, ਉਨ੍ਹਾਂ ਦਾ ਆਕਾਰ ਹੁਣ ਜ਼ੀਰੋ ਹੋ ਗਿਆ ਸੀ, ਮੈਨੂੰ ਡਰ ਸੀ ਕਿ ਕੱਲ੍ਹ ਪੂਰਨਮਾਸ਼ੀ ਦੀ ਰਾਤ ਹੈ ਅਤੇ ਕੱਲ੍ਹ ਮੇਰੀ ਮੌਤ ਨਿਸ਼ਚਿਤ ਹੈ, ਮੈਂ ਹਿੰਮਤ ਇਕੱਠੀ ਕੀਤੀ ਅਤੇ ਸੋਚਿਆ ਕਿ ਆਓ ਸ਼ਰਮਾ ਜੀ ਦੇ ਘਰ ਉਨ੍ਹਾਂ ਦੇ ਘਰ ਚਲੀਏ,ਮੈਂ ਉਸਦੇ ਘਰ ਦਾ ਦਰਵਾਜ਼ਾ ਖੜਕਾਇਆ, ਇੱਕ ਔਰਤ ਨੇ ਦਰਵਾਜ਼ਾ ਖੋਲ੍ਹਿਆ, ਮੈਂ ਉਸਨੂੰ ਸ਼ਰਮਾ ਜੀ ਬਾਰੇ ਪੁੱਛਿਆ, ਉਸਨੇ ਘਰ ਵਿੱਚ ਕਿਹਾ, ਤੁਸੀਂ ਸ਼ਹਿਰ ਵਿੱਚ ਨਵੇਂ ਹੋ, ਤੁਸੀਂ ਕਦੋਂ ਆਏ ਸੀ? ਸ਼ਰਮਾ ਜੀ ਨਾਲ ਆਖਰੀ ਮੁਲਾਕਾਤ ਮੇਰੀ ਇਹ 12 ਦਿਨ ਪਹਿਲਾਂ ਹੋਈ ਸੀ, ਉਸਨੇ ਰੋਂਦਿਆਂ ਕਿਹਾ, ਤੁਸੀਂ ਮਜ਼ਾਕ ਕਿਉਂ ਕਰ ਰਹੇ ਹੋ, ਉਸਨੇ ਇੱਕ ਸਾਲ ਪਹਿਲਾਂ ਆਪਣਾ ਕਾਲਾ ਪਰਛਾਵਾਂ ਆਪਣੇ ਨਾਲ ਲਿਆ ਸੀ, ਕਾਸ਼ ਕਿ ਜੇ ਮੈਂ ਸ਼ਰਮਾ ਜੀ ਨੂੰ ਇਕੱਲਾ ਨਾ ਛੱਡਦੀ, ਅਤੇ ਮੇਰੇ ਨਾਲ ਨਾ ਜਾਂਦਾ, ਤਾਂ ਉਹ ਸਾਡੇ ਨਾਲ ਅੱਜਹੁੰਦੇ।
ਮੈਂ ਕਿਹਾ ਨਹੀਂ, ਮੈਂ ਸੱਚ ਕਹਿ ਰਿਹਾ ਹਾਂ, ਆਪਣੇ ਸ਼ਰਮਾ ਜੀ ਦੀ ਤਸਵੀਰ ਦਿਖਾਉ, ਜੋ ਸ਼ਰਮਾ ਜੀ ਦੀ ਹੈ। ਫਿਰ ਮੈਂ ਅੰਦਰ ਗਿਆ, ਇਸਦੇ ਸਾਹਮਣੇ ਸ਼ਰਮਾ ਜੀ ਦੀ ਤਸਵੀਰ ਸੀ, ਇਸ ਉੱਤੇ ਉਨ੍ਹਾਂ ਦੀ ਮੌਤ ਦੀ ਤਾਰੀਖ ਲਿਖੀ ਹੋਈ ਸੀ ਅਤੇ ਇਸ ਉੱਤੇ ਫੁੱਲਾਂ ਦਾ ਹਾਰ ਪਾਇਆ ਹੋਇਆ ਸੀ, ਉਸਨੇ ਕਿਹਾ ਕਿ ਕੱਲ੍ਹ ਉਨ੍ਹਾਂ ਦੀ ਵਰ੍ਹੇਗੰਢ ਹੈ, ਅਤੇ ਉਨ੍ਹਾਂ ਦੀ ਤਸਵੀਰ ਵੱਲ ਇਸ਼ਾਰਾ ਕਰਦੇ ਹੋਏ , ਉਸਨੇ ਕਿਹਾ ਕਿ ਉਹ ਕੱਲ੍ਹ ਵਾਪਸ ਆ ਸਕਦਾ ਹੈ, ਮੈਂ ਤਸਵੀਰ ਦਾ ਪਰਛਾਵਾਂ ਵੇਖਿਆ, ਉਹ ਪਰਛਾਵਾਂ ਸੰਪੂਰਨ ਸੀ, ਸਾਰਾ ਸ਼ਰਮਾ ਜੀ ਵਰਗਾ ਲੱਗ ਰਿਹਾ ਸੀ ਅਤੇ ਮੇਰੇ ਵੱਲ ਮੁਸਕਰਾਉਂਦੇ ਹੋਏ ਹੱਸਦੇ ਚਿਹਰੇ ਨਾਲ ਵੇਖ ਰਿਹਾ ਸੀ, ਔਰਤ ਨੇ ਕਿਹਾ, ਆਲੋਕ ਭਾਈ, ਤਿਆਰੀ ਕਰੋ ਕੱਲ੍ਹ, ਕਾਲਾ ਪਰਛਾਵਾਂ ਤੁਹਾਨੂੰ ਮੇਰੇ ਸ਼ਰਮਾ ਜੀ ਕੋਲ ਵਾਪਸ ਲੈ ਜਾਵੇਗਾ. ਇਹ ਚੰਗਾ ਸੀ ਕਿ ਉਸ ਦੁਪਹਿਰ ਨੂੰ ਮੈਂ ਤੁਹਾਡੇ ਦਰਵਾਜ਼ੇ ਤੇ ਦਸਤਕ ਦੇਣ ਤੋਂ ਬਾਅਦ ਚਲੀ ਗਈ ਅਤੇ ਜਿਵੇਂ ਹੀ ਤੁਸੀਂ ਆਪਣਾ ਦਰਵਾਜ਼ਾ ਖੋਲ੍ਹਿਆ, ਉਹ ਕਾਲਾ ਪਰਛਾਵਾਂ ਤੁਹਾਡੇ ਘਰ ਵਿੱਚ ਦਾਖਲ ਹੋਇਆ।
ਮੈਂ ਘਬਰਾਹਟ ਅਤੇ ਨਿਰਾਸ਼ਾ ਵਿੱਚ ਘਰ ਪਰਤਿਆ, ਅਤੇ ਆਪਣੀ ਮੌਤ ਦੀਆਂ ਘੜੀਆਂ ਗਿਣਨਾ ਸ਼ੁਰੂ ਕਰ ਦਿੱਤਾ. ਫਿਰ ਮੇਰੀ ਨਿਗਾਹ ਅਖ਼ਬਾਰ 'ਤੇ ਪਈ, ਕੱਲ੍ਹ ਹੋਣ ਵਾਲੇ ਚੰਦਰ ਗ੍ਰਹਿਣ ਦੀ ਖ਼ਬਰ ਪੜ੍ਹ ਕੇ, ਮੈਂ ਸਾਰੀਆਂ ਯੋਜਨਾਵਾਂ ਬਣਾ ਲਈਆਂ. ਅਤੇ ਅਗਲੇ ਦਿਨ ਦੀ ਉਡੀਕ ਕੀਤੀ।
ਅੱਜ ਪੂਰਨਮਾਸ਼ੀ ਦੀ ਰਾਤ ਸੀ, ਕਾਲੇ ਪਰਛਾਵੇਂ ਨੇ ਆਪਣੀ ਖੇਡ ਦਿਖਾਉਣੀ ਸ਼ੁਰੂ ਕਰ ਦਿੱਤੀ ਸੀ, ਮੇਰਾ ਪਰਛਾਵਾਂ ਹੁਣ ਇਸ ਦੇ ਕਬਜ਼ੇ ਵਿੱਚ ਸੀ, ਹੁਣ ਇਹ ਮੇਰੀ ਆਤਮਾ ਚਾਹੁੰਦਾ ਸੀ, ਇਸਨੇ ਮੇਰੇ ਤੇ ਹਮਲਾ ਕਰਨਾ ਸ਼ੁਰੂ ਕਰ ਦਿੱਤਾ, ਇਹ ਬਹੁਤ ਜ਼ਬਰਦਸਤ ਸੀ, ਮੈਂ ਇਸ ਤੋਂ ਲੁਕਿਆ ਹੋਇਆ ਸੀ ਅਤੇ ਮੈਂ ਚੰਦਰਮਾ ਦੀ ਉਡੀਕ ਕਰ ਰਿਹਾ ਸੀ ਗ੍ਰਹਿਣ ਬਚਾਉਂਦੇ ਹੋਏ, ਮੈਂ ਰਸੋਈ ਵਿੱਚੋਂ ਸਰ੍ਹੋਂ ਦੇ ਬੀਜ ਆਪਣੇ ਨਾਲ ਰੱਖੇ ਸਨ, ਤਾਂ ਜੋ ਉਹ ਮੇਰੇ ਨੇੜੇ ਨਾ ਆ ਸਕੇ, ਪਰ ਉਸਦੇ ਹਮਲੇ ਜਾਰੀ ਸਨ, ਮੇਰੀਆਂ ਨਜ਼ਰਾਂ ਘੜੀ 'ਤੇ ਸਨ, ਇਹ ਚੰਦਰ ਗ੍ਰਹਿਣ ਦਾ ਸਮਾਂ ਕਦੋਂ ਹੋਵੇਗਾ ਅਤੇ ਮੈਂ ਕਦੋਂ ਉਸ ਦਾ ਖ਼ਾਤਮਾ ਕਰਾਂਗਾ ਮੈਂ ਇਸਨੂੰ ਛੱਤ ਤੇ ਲੈ ਜਾਵਾਂਗਾ ਕਿਉਂਕਿ ਉਹ ਕਦੇ ਵੀ ਪੂਰਨਮਾਸ਼ੀ ਦੀ ਰੌਸ਼ਨੀ ਵਿੱਚ ਮੇਰੇ ਪਿੱਛੇ ਨਹੀਂ ਆਵੇਗੀ, ਅਤੇ ਫਿਰ ਸਮਾਂ ਆ ਗਿਆ ਹੈ, ਮੈਂ ਛੇਤੀ ਨਾਲ ਛੱਤ ਵੱਲ ਭੱਜਿਆ ਅਤੇ ਇੱਕ ਝੱਖੜ ਵਿੱਚ, ਸਰ੍ਹੋਂ ਦੇ ਦਾਣੇ ਡਿੱਗ ਪਏ ਮੇਰਾ ਹੱਥ, ਜਿਵੇਂ ਹੀ ਚੰਦਰ ਗ੍ਰਹਿਣ ਹੋਇਆ, ਮੈਂ ਛੱਤ 'ਤੇ ਪਹੁੰਚ ਗਿਆ, ਉਹ ਵੀ ਮੇਰੇ ਪਿੱਛੇ ਛੱਤ' ਤੇ ਸੀ. ਕਿਉਂਕਿ ਹੁਣ ਮੇਰੇ ਕੋਲ ਮੇਰੀ ਰੱਖਿਆ ਕਰਨ ਲਈ ਸਰ੍ਹੋਂ ਦੇ ਬੀਜ ਨਹੀਂ ਸਨ, ਫਿਰ ਇਹ ਮੇਰੇ ਉੱਤੇ ਹਾਵੀ ਹੋਣਾ ਅਤੇ ਮੇਰੀ ਆਤਮਾ ਨੂੰ ਮੇਰੇ ਤੋਂ ਵੱਖ ਕਰਨਾ ਸ਼ੁਰੂ ਕਰ ਦਿੱਤਾ, ਉਸੇ ਪਲ ਚੰਦਰ ਗ੍ਰਹਿਣ ਪੂਰਾ ਹੋ ਗਿਆ ਅਤੇ ਇਹ ਚੰਦਰਮਾ ਦੀ ਪਹਿਲੀ ਕਿਰਨ ਨਾਲ ਜਲਣ ਲੱਗ ਪਿਆ ਅਤੇ ਕੁਝ ਹੀ ਪਲਾਂ ਵਿੱਚ ਇਹ ਸੀ ਖਪਤ. ਚਲਾ ਗਿਆ।
ਇਸ ਤਰ੍ਹਾਂ ਮੇਰੀ ਜਾਨ ਵੀ ਬਚ ਗਈ ਅਤੇ ਸ਼ਹਿਰ ਵੀ ਸਰਾਪ ਮੁਕਤ ਹੋ ਗਿਆ।
horror story,shortest horror story in Punjabi
 ){kind=link}
0 टिप्पणियाँ