a horror story
a horror story

a horror story in punjabi - ਹੋਲੀ ਦੀ ਉਹ ਇੱਕ ਡਰਾਵਣੀ ਰਾਤ

ਅੱਜ ਹੋਲੀ ਹੈ,ਸਾਰਿਆਂ ਦੇ ਹੱਥ ਗੁਲਾਲ ਨਾਲ ਭਰੇ ਹੋਏ ਹਨ,ਹਰ ਕਿਸੇ ਦੀਆਂ ਹਥੇਲੀਆਂ ਰੰਗੀਨ ਸਨ ਅਤੇ ਚਿਹਰਿਆਂ 'ਤੇ ਖੁਸ਼ੀ ਫੈਲੀ ਹੋਈ ਸੀ।

ਮੇਰੀਆਂ ਹਥੇਲੀਆਂ ਵੀ ਗੁਲਾਲ ਦੇ ਰੰਗ-ਬਿਰੰਗੇ ਰੰਗਾਂ ਤੋਂ ਅਛੂਤ ਨਹੀਂ ਹਨ,ਪਰ ਨਾਲ ਹੀ ਮੇਰਾ ਮਨ ਵੀ ਪੁਰਾਣੇ ਅਤੀਤ ਨਾਲ ਭਰਿਆ ਹੋਇਆ ਹੈ। ਹਰ ਸਾਲ ਹੋਲੀ 'ਤੇ ਉਸ ਰਾਤ ਦਾ ਡਰ ਮੇਰੇ ਮਨ ਨੂੰ ਘੇਰ ਲੈਂਦਾ ਹੈ।

ਜਦੋਂ ਵੀ ਇਹ ਹੋਲੀ ਵਾਪਿਸ ਆਉਂਦੀ ਹੈ,ਉਹ ਵੀ ਆਪਣੇ ਨਾਲ ਉਸ ਭੈੜੀ ਰਾਤ ਦੀਆਂ ਯਾਦਾਂ ਲੈ ਕੇ ਆਉਂਦੀ ਹੈ,ਹੋਲੀ ਵਿੱਚ ਮੇਰੇ ਤੋਂ ਇਲਾਵਾ ਹਰ ਕੋਈ ਖੁਸ਼ ਹੁੰਦਾ ਹੈ, ਮੈਂ ਕੀ ਕਰਾਂ, ਉਹ ਰਾਤ ਨਹੀਂ ਭੁੱਲਦੀ। 

ਅੱਜ ਤੋਂ ਤਿੰਨ ਸਾਲ ਪਹਿਲਾਂ ਦੀ ਗੱਲ ਹੈ,ਮੈਂ ਪਿੰਡ ਗੰਢੂਆਂ ਦਾ ਰਹਿੰਦਾ ਹਾਂ,ਸਾਡੇ ਪਿੰਡ ਵਿੱਚ ਰੁਜਗਾਰ ਦਾ ਕੋਈ ਵਧੀਆ ਸਾਧਨ ਨਹੀਂ ਹੈ, ਤਾਂ ਲੋਕ ਰੁਜ਼ਗਾਰ ਦੀ ਭਾਲ ਵਿੱਚ ਦੂਰ-ਦੁਰਾਡੇ ਸ਼ਹਿਰਾਂ ਵਿੱਚ ਜਾਂਦੇ ਸਨ। ਮੇਰੇ ਪਿੰਡ ਦੇ ਨੇੜੇ ਇੱਕ ਛੋਟਾ ਜਿਹਾ ਸ਼ਹਿਰ ਸੀ ਸੁਨਾਮ। 

ਉਹ ਸਾਡੇ ਪਿੰਡ ਤੋਂ ਤਕਰੀਬਨ 20 ਕਿਲੋਮੀਟਰ ਦੀ ਦੂਰੀ 'ਤੇ ਹੋਵੇਗਾ, ਮੈ ਉਸੇ ਸ਼ਹਿਰ ਵਿੱਚ ਇੱਕ ਦੁਕਾਨ 'ਤੇ ਕੰਮ ਕਰਦਾ ਸੀ,ਮੇਰਾ ਘਰ ਇਸੇ ਤਰ੍ਹਾਂ ਚੱਲਦਾ ਸੀ। ਕਈ ਵਾਰ ਉਹ ਪਿੰਡ ਦੇ ਲੋਕਾਂ ਦਾ ਸਾਮਾਨ ਸ਼ਹਿਰ ਤੋਂ ਖਰੀਦ ਕੇ ਉਨ੍ਹਾਂ ਦੇ ਘਰਾਂ ਤੱਕ ਪਹੁੰਚਾਉਂਦਾ ਸੀ, ਉਸ ਵਿੱਚ ਵੀ ਕੁਝ ਪੈਸਾ ਕਮਾ ਲੈਂਦਾ ਸੀ।

ਮੈਂ ਹਰ ਰੋਜ਼ ਪੈਦਲ ਸ਼ਹਿਰ ਜਾਂਦਾ ਸੀ,ਇਸ ਇੱਕ ਪਾਸੇ ਦੇ ਸਫ਼ਰ ਵਿੱਚ ਇੱਕ ਘੰਟਾ ਲੱਗ ਜਾਂਦਾ ਸੀ,ਪਰ ਮੈਂ ਕੀ ਕਰਾਂਗਾ ? ਪਿੰਡ ਵਿੱਚ ਇੱਕ ਹੀ ਬੱਸ ਚੱਲਦੀ ਸੀ,ਸਵੇਰੇ 11 ਵਜੇ ਅਤੇ ਫਿਰ ਸ਼ਾਮ ਨੂੰ 4 ਵਜੇ।

ਹੋਲੀ ਤੋਂ ਇੱਕ ਦਿਨ ਪਹਿਲਾਂ ਦੀ ਗੱਲ ਸੀ,ਪਿੰਡ ਦੇ ਲੋਕਾਂ ਨੇ ਕੁਝ ਰੰਗਾਂ ਅਤੇ ਪਿਚਕਾਰੀ ਮੰਗਵਾਏ ਸਨ,ਮੈਂ ਆਪਣੀ ਦੁਕਾਨ ਦਾ ਕੰਮ ਖਤਮ ਹੋਣ ਦਾ ਇੰਤਜ਼ਾਰ ਕਰ ਰਿਹਾ ਸੀ,ਅੱਜ ਹੋਲੀ ਹੋਣ ਕਾਰਨ ਬਜ਼ਾਰ ਵਿੱਚ ਵਧੇਰੇ ਸਰਗਰਮੀ ਸੀ,ਇਸ ਲਈ ਸਾਡੀ ਦੁਕਾਨ ਵਿੱਚ ਭੀੜ ਵੀ ਸੀ। ਦੁਕਾਨ ਬੰਦ ਕਰਨ ਲਈ ਲਗਭਗ 10 ਵੱਜ ਚੁੱਕੇ ਸਨ।

ਹੁਣ ਮੈਂ ਕੁਝ ਰੰਗ ਅਤੇ ਪਿਚਕਾਰੀ ਵੀ ਖਰੀਦਣੀ ਸੀ,ਇਸ ਲਈ ਮੈਂ ਬਜ਼ਾਰ ਵਿੱਚ ਰੁਕ ਗਿਆ ਅਤੇ ਸਮਾਨ ਦੀ ਖਰੀਦਦਾਰੀ ਸ਼ੁਰੂ ਕਰ ਦਿੱਤੀ। ਕਾਫੀ ਦੇਰੀ ਹੋਣ ਕਾਰਨ ਕਈ ਦੁਕਾਨਾਂ ਵੀ ਬੰਦ ਹੋ ਗਈਆਂ ਪਰ ਖੁਸ਼ੀ ਦੀ ਗੱਲ ਇਹ ਰਹੀ ਕਿ ਮੇਰਾ ਸਾਰਾ ਸਮਾਨ ਮਿਲ ਗਿਆ। ਅੱਜ ਮੈਨੂੰ ਬਹੁਤ ਦੇਰ ਹੋ ਗਈ ਸੀ,11 ਵਜੇ ਦੇ ਕਰੀਬ ਮੈਂ ਬਜ਼ਾਰ ਤੋਂ ਘਰ ਲਈ ਨਿਕਲਿਆ,ਰਾਤ ​​ਹੋਣ ਕਾਰਨ ਸੜਕ ਬਿਲਕੁਲ ਸੁੰਨਸਾਨ ਸੀ। ਇਹ ਉਹੀ ਰਸਤਾ ਸੀ ਜਿਸ 'ਤੇ ਮੈਂ ਰੋਜ਼ ਜਾਂਦਾ ਸੀ ਪਰ ਅੱਜ ਇਕ ਵੱਖਰੀ ਹੀ ਬੇਚੈਨੀ ਸੀ,ਡਰ ਸੀ,ਸੜਕ ਵੀਰਾਨ ਸੀ। ਦੋਵੇਂ ਪਾਸੇ ਰੁੱਖਾਂ ਅਤੇ ਜੰਗਲਾਂ ਦੀਆਂ ਕਤਾਰਾਂ,ਪਿੰਡ ਦੀਆਂ ਗਲੀਆਂ ਵਿੱਚ ਸਟਰੀਟ ਲਾਈਟਾਂ ਨਹੀਂ ਹਨ,ਪਰ ਖੁਸ਼ਕਿਸਮਤੀ ਨਾਲ ਪੂਰਨਮਾਸ਼ੀ ਦੀ ਰਾਤ ਸੀ। ਇਸੇ ਲਈ ਸੜਕ ਸਾਫ਼ ਦਿਖਾਈ ਦੇ ਰਹੀ ਸੀ,ਕਈ ਵਾਰ ਚਮਗਿੱਦੜ ਚੀਕਦੇ ਹੋਏ ਬਾਹਰ ਨਿਕਲਦੇ ਤਾਂ ਮੇਰੀ ਹਾਲਤ ਵਿਗੜ ਜਾਂਦੀ। ਝੀਂਗਾ ਦੀ ਚੀਕਣੀ ਇੱਕ ਸ਼ਾਂਤ ਡਰ ਪੈਦਾ ਕਰ ਰਹੀ ਸੀ,ਪਰ ਕਿਹਾ ਜਾਂਦਾ ਹੈ ਕਿ ਜਦੋਂ ਮਨੁੱਖ ਮੁਸੀਬਤ ਵਿੱਚ ਹੁੰਦਾ ਹੈ ਤਾਂ ਤੁਰਨ ਤੋਂ ਬਿਨਾਂ ਹੋਰ ਕੋਈ ਰਸਤਾ ਨਹੀਂ ਹੁੰਦਾ। ਇਸ ਲਈ ਮੈਂ ਵੀ ਪੈਦਲ ਚੱਲ ਰਿਹਾ ਸੀ, ਪਿੰਡ ਦੇ ਨੇੜੇ ਪਹੁੰਚ ਗਿਆ,ਹੁਣ ਮੇਰਾ ਪਿੰਡ 300 ਮੀਟਰ ਹੋਵੇਗਾ,ਇੱਥੇ ਰੇਲਵੇ ਫਾਟਕ ਸੀ।

ਮੈਂ ਇਸ ਰੇਲਵੇ ਫਾਟਕ ਨੂੰ ਪਾਰ ਕਰ ਰਿਹਾ ਸੀ ਜਦੋਂ ਮੈਂ ਉੱਥੇ ਇੱਕ ਬੱਚੇ ਨੂੰ ਰੋਂਦੇ ਹੋਏ ਦੇਖਿਆ,ਇਹ ਲਗਭਗ ਇੱਕ ਸਾਲ ਦਾ ਬੱਚਾ ਹੋਵੇਗਾ। ਮੈਂ ਸੋਚਿਆ ਇਹ ਪਿੰਡ ਦੇ ਹੀ ਕਿਸੇ ਦਾ ਬੱਚਾ ਹੋਵੇਗਾ,ਜਾਂ ਕੋਈ ਵੀ ਹੈ,ਇਹ ਤਾਂ ਕੱਲ੍ਹ ਸਵੇਰੇ ਹੀ ਪਤਾ ਲੱਗ ਜਾਵੇਗਾ। ਅਜਿਹੇ ਬੱਚੇ ਨੂੰ ਉੱਥੇ ਛੱਡ ਕੇ ਜਾਣਾ ਮੈਨੂੰ ਚੰਗਾ ਨਹੀਂ ਲੱਗਾ। ਮੈਂ ਉਸ ਨੂੰ ਬਾਹਾਂ ਵਿਚ ਲੈ ਕੇ ਘਰ ਵੱਲ ਤੁਰ ਪਿਆ। ਮੈਂ ਪੰਜ ਮਿੰਟਾਂ ਲਈ ਗਿਆ ਹਾਂ ਕਿ ਮੈਨੂੰ ਉਹ ਬੱਚਾ ਭਾਰੀ ਮਹਿਸੂਸ ਹੋਣ ਲੱਗਾ,ਪਰ ਮੈਂ ਸੋਚਿਆ ਕਿ ਨੇੜੇ-ਤੇੜੇ ਸਮਾਨ ਹੈ,ਸ਼ਾਇਦ ਇਸ ਲਈ ਇਹ ਭਾਰੀ ਲੱਗ ਰਿਹਾ ਹੈ। 

ਅਗਲੇ ਪੰਜ ਮਿੰਟਾਂ ਵਿੱਚ ਬੱਚਾ ਭਾਰਾ ਮਹਿਸੂਸ ਕਰਨ ਲੱਗਾ,ਹੁਣ ਮੈਨੂੰ ਕੁਝ ਅਜੀਬ ਜਿਹਾ ਮਹਿਸੂਸ ਹੋਇਆ,ਪਰ ਮੈਂ ਘਰ ਪਹੁੰਚਣ ਦੀ ਕਾਹਲੀ ਵਿੱਚ ਧਿਆਨ ਦੇਣਾ ਜ਼ਰੂਰੀ ਨਹੀਂ ਸਮਝਿਆ। ਫਿਰ ਕੁਝ ਮਿੰਟਾਂ ਬਾਅਦ ਮੇਰੇ ਪਿੱਛੇ ਕਿਸੇ ਚੀਜ਼ ਦੇ ਗੜਗੜਾਹਟ ਦੀ ਆਵਾਜ਼ ਆਉਣ ਲੱਗੀ,ਇਹ ਆਵਾਜ਼ ਲਗਾਤਾਰ ਮੇਰੇ ਕੰਨਾਂ ਵਿਚ ਆ ਰਹੀ ਸੀ। ਮੈਂ ਪਿੱਛੇ ਮੁੜ ਕੇ ਦੇਖਿਆ ਕਿ ਬੱਚੇ ਦੀ ਲੱਤ ਇੰਨੀ ਲੰਬੀ ਹੋ ਗਈ ਸੀ ਕਿ ਉਹ ਜ਼ਮੀਨ 'ਤੇ ਘਸੀਟਣ ਲੱਗਾ। ਡਰ ਕਾਰਨ ਮੇਰੀ ਹਾਲਤ ਵਿਗੜ ਗਈ,ਮੈਂ ਡਰ ਕੇ ਉਸ ਬੱਚੇ ਦੇ ਚਿਹਰੇ ਵੱਲ ਦੇਖਿਆ,ਤਾਂ ਉਸ ਬੱਚੇ ਨੇ ਇੱਕ ਸ਼ੈਤਾਨੀ ਮੁਸਕਰਾਹਟ ਦਿੱਤੀ। ਇਹ ਦੇਖ ਕੇ ਹੁਣ ਮੇਰੀ ਹਿੰਮਤ ਨੇ ਜਵਾਬ ਦਿੱਤਾ,ਮੈਂ ਸਾਰਾ ਸਮਾਨ ਅਤੇ ਬੱਚੇ ਨੂੰ ਉਥੇ ਸੁੱਟ ਕੇ ਭੱਜਣ ਲੱਗ ਪਿਆ।

ਮੈਂ ਪਿੱਛੇ ਮੁੜ ਕੇ ਵੀ ਨਹੀਂ ਦੇਖਿਆ,ਮੈਂ ਭੱਜ ਰਿਹਾ ਸੀ,ਮੈਂ ਆਪਣੇ ਘਰ ਤੋਂ ਥੋੜ੍ਹੀ ਦੂਰ ਹੀ ਗਿਆ ਸੀ ਕਿ ਚਿੱਟੀ ਸਾੜੀ ਵਿੱਚ ਇੱਕ ਔਰਤ ਆਪਣੀਆਂ ਬਾਹਾਂ ਪਸਾਰੀ ਮੇਰੇ ਰਾਹ ਵਿੱਚ ਆ ਖੜ੍ਹੀ ਸੀ। ਉਹ ਮੇਰੇ ਤੋਂ ਕਰੀਬ 50 ਮੀਟਰ ਦੀ ਦੂਰੀ 'ਤੇ ਹੋਵੇਗੀ,ਮੈਂ ਬੇਹਾਲ ਭੱਜਦਾ ਰਿਹਾ ਅਤੇ ਉਸ ਡੈਣ ਦੇ ਨੇੜੇ ਜਾਣ ਤੋਂ ਪਹਿਲਾਂ ਮੈਂ ਦੌੜ ਕੇ ਦੂਜੇ ਦੇ ਘਰ ਦੇ ਵਿਹੜੇ ਤੋਂ 4 ਫੁੱਟ ਉੱਚੀ ਕੰਧ ਨੂੰ ਛਾਲ ਮਾਰ ਕੇ ਦੂਜੇ ਦੇ ਘਰ ਚਲਾ ਗਿਆ। ਦਰਵਾਜ਼ਾ ਖੋਲ੍ਹਣ ਤੋਂ ਬਾਅਦ ਉਹ ਸਾਰੀ ਰਾਤ ਉੱਥੇ ਰਿਹਾ,ਪਿੰਡ ਵਿੱਚ ਸਾਰੇ ਇੱਕ ਦੂਜੇ ਨੂੰ ਪਛਾਣਦੇ ਹੀ  ਹਨ,ਸਵੇਰੇ ਮੈਂ ਆਪਣੇ ਘਰ ਗਿਆ,ਸਾਰੇ ਪਿੰਡ ਵਿੱਚ ਇਹ ਗੱਲ ਫੈਲ ਗਈ,ਹਰ ਕੋਈ ਕਹਿਣ ਲੱਗਾ ਕਿ ਰੇਲਵੇ ਟਰੈਕ 'ਤੇ ਬਹੁਤ ਧੋਖੇ ਹੁੰਦੇ ਹਨ,ਇਸ ਲਈ ਸਭ ਨੂੰ ਧਿਆਨ ਰੱਖਣਾ ਚਾਹੀਦਾ ਹੈ।

ਉਦੋਂ ਤੋਂ ਇਹ ਹੋਲੀ ਮੇਰੇ ਲਈ ਰੰਗ ਅਤੇ ਖੁਸ਼ੀਆਂ ਦੇ ਨਾਲ-ਨਾਲ ਡਰ ਵੀ ਲੈ ਕੇ ਆਉਂਦੀ ਹੈ।